~I Love Some Things~

{Het bos; A leader makes some friends or right?}
Een blond negentien jarig meisje rende zo hard als ze kon tussen de bomen heen. Ze hoorde achter haar heel wat hoefgetrappel van een paar everzwijnen die ze had laten schrikken. Dat deed ze wel vaker en had er dus ook veel lol in. Ze begon steeds sneller te rennen en stopte uiteindelijk achter een dikke boom. De everzwijnen rende haar voorbij en hadden dus niet in de gaten dat ze achter die boom stond. Lachend draaide ze zich om liep weer rustig verder. Net toen ze een lok blond haar uit haar gezicht wilde weg halen zag de oudste everzwijn boos knorrend voor haar staan. Ze stapte even achteruit en maakte een gebaar met haar handen dat de everzwijn niet boos hoefde te zijn. Nou ja, eigenlijk was het wel logisch dat de everzwijn boos op haar was. Ze had tenslotte één van zijn kleintjes gepakt en meegenomen. Later natuurlijk wel weer vrij gelaten, maar dan ergens onder het rennen toen ze op de vlucht was. Ze was bijna over het beestje gestruikeld maar het sprong gelukkig snel weg.
De andere everzwijnen waren er ook al aangekomen, samen met het kleintje dat ze had gepakt. “Kijk, je hebt je kleintje alweer terug. Dus doe niet zo boos.” zei ze wat arrogant. Arrogant was ze niet, behalve als dieren of mensen boos op haar waren terwijl ze dat eigenlijk niet meer had verdient. Nou ja, mensen zag ze niet vaak. Soms nieuwelingen die haar territorium wilde betreden, of haar ouders. Haar ouders waren alva´s van de wolvenstam. En zij hadden haar gevraagd om alva te worden van de wolvenstam. Ze was daardoor weg gerend van haar stam om alleen te zijn. Totdat ze die everzwijnen op de terug weg tegen kwam. Haar stam zou haar toch nog niet missen dus pakte ze dat kleine everzwijntje maar en toen kreeg ze die andere everzwijnen achter haar aan.
Bij die gedachte moest ze toch wel lachen, maar door het boze geknor van de oudste everzwijn verdween haar glimlach weer. Ze pakte haar dolk die haar vader voor haar had gemaakt van herten bot en herten huid. Het was erg scherp maar of ze de everzwijnen zo aan kon wist ze nog niet helemaal zeker. Ze deed een stapje naar voren om de everzwijnen af te schrikken, maar in plaats daarvan schrok zij juist van hen. De everzwijnen begonnen harder te knorren en kwamen steeds dichter bij. Ze ging recht tegen de boom aan staan en deed haar ogen dicht om niet te kunnen zien wat er ging gebeuren. Door een hard gekef van de verte deed ze van verbazing haar ogen open. Een kleine wolven pup kwam hard keffend op haar af rennen en sprong recht in haar armen. “Heey kleine jongen, waar kom jij zo uit het niets vandaan?” ze keek om zich heen en ze zag verder niemand lopen dus dan was de kleine wolven pup vast alleen naar haar toe gekomen. Ze kende de pup wel, die had ze gevonden hier in het bos. Haar moeder lag dood onder een boom, dus sindsdien heeft ze de pup.
Ze keek nog een keertje om zich heen liep toen weer richting het westen waar de bergen zijn. Daar was haar stam ook dus kon ze maar beter het goeie nieuws vertellen. Ook al wist ze niet echt wat ze moest als alva zijnde, want het liefst wilde ze gewoon zichzelf blijven en doen waar ze goed in was. Na een eindje te hebben gelopen met nog steeds de wolven pup die ze ook wel Wolf noemde in haar armen zuchtte ze even en zei:“Nu ga je maar weer verder lopen.” Ze wist dat Wolf haar wel deels kon verstaan want ze was immers opgeroeid bij wolven doordat haar ouders het te zwaar hadden, hadden ze haar in een wolven grot neer gelegd. Enzo is ze dus wolven gaan verstaan en zij haar ook. Haar geschiedenis was misschien wat vreemd maar beter wist ze zelf niet.
Ze schok uit haar gedachte toen ze in val stapte. Ze had de val niet zien liggen doordat ze de hele tijd de bomen keek om uit te kijken naar de ravenstam. Ze wist dat de Ravenstam in de bomen en in grotten leefde. Maar ze had niet gedacht dat die ook vallen op de grond maakte. Nou ja, eigenlijk best wel logisch want hoe wil je een prooidier vangen als je de val in de lucht hebt.
Ze keek boos om zich of er ergens een raaf te voorschijn zou komen ze zei:“Kom te voorschijn! Ik heb je niets aan gedaan dus laat me gaan please!” het was eigenlijk meer roepen geworden want ze kon nooit weten hoe ver de raven van haar vandaan waren. Dus dan was roepen altijd makkelijker. Of iemand van haar stam zou haar redden, maar dat was een kleine kans. Na een tijdje zwijgend in het net te hebben zitten kwam er eindelijk iemand aan. Ze kon niet goed zien van welke stam het was, in ieder geval niet van haar eigen stam want die zou ze van gezicht herkennen. Nee dit mens was nieuw, en kende ze nog niet. “Heey jij daar! Wil je dit net misschien los maken?” ze ging wat rechter op zitten waar door het net erg begon te bewegen. Er vielen een paar blaadjes van de bomen door het geschud van het touw.
Wolf was ondertussen in een holletje onder de boom gaan zitten om niet op te vallen. Ze keek even in de richting Wolf en toen weer terug. En ze wachtte rustig af wat er ging gebeuren. En hoe dit mens zou reageren....

Eyota lag nog steeds in het net. Totdat er iemand aan kwam van lopen die ze niet kende. Toen hij op haar af kwam lopen met een speer in zijn hand zei hij lachen:“Dus jij denkt dat ik mijn vangst zomaar vrijlaat?” ze keek hem sluw aan en dacht argh een raaf! Ze ging weer verzitten en zei:“Eh? Ja?” zei ze als grapje, waarbij ze een beetje ging lachen. Ook al was het ook wel logisch dat hij haar niet zomaar ging vrijlaten, maar ja ze had toch alle tijd van de wereld. En het net zat op zich wel lekker dus was het ook geen probleem. Hij liep weet wat naar haar toe en ging op ander halve meter afstand op zijn hurken zitten en zei:“Ik ben Aiden, en niet van jou stam.” ze rolde met haar ogen en zei eigenwijs:“O dat dacht ik.” ze lachte speels naar hem, en keek even naar de bomen en toen weer terug. “Dus jonge wolf, wat doe jij hier zo alleen? Hoor jij niet bij je roedel te zijn?” ze veegde een lonk weg en zei heel gemakkelijk:“Soms wil ook wat tijd voor me zelf hebben..... Owh en trouwens, ik maak me zelf wel los.” ze pakte haar dolk en begon een beetje te staan in het net. Ze was niet erg groot dus kon ze er gemakkelijk in gaan staan. Ze zette het mes onder de knoop en sneed toen zo het net los.
Toen uiteindelijk het waar ze in zat op de grond viel hield ze de knoop die nog aan de tak zat vast om zo niet te gaan vallen. Ze zette haar voeten op de grond en veegde even wat blaadjes van haar af. Eigenlijk had ze de hele tijd voor niets gewacht in het net maar ja, weten wie dat net op haar pas heeft gelegd is niet zoveel moeite als je vast zit. Ze raapte haar pijlenkoker en boog op en bond die weer vast aan haar rug. Ze keek naar Aiden en zei terwijl ze een hand naar voren stak om zich zelf voor te stellen:“Eyota Chilaili, maar noem me Eyo.” ze wist niet of Aiden haar hand zou accepteren omdat hun stammen immers vijanden zijn. Betekende eigenlijk nog niet dat zij vijanden hoefde te zijn. Nou ja, hij was wel degene die haar in de val liet lopen. Ook al was het ook wel haar eigen schuld maar goed. Wat gebeurt is is gebeurd en meer kon ze niet doen.
Opeen gegeven moment hoorde ze was geluiden blaadjes geritsel achter haar. Ze draaide zich om en legde een pijl in haar boog klaar. Wolf kroop ook snel weer onder de boom weg en ging grommend voor haar staan. Er kwam dus iemand aan die ze niet kenden. Misschien weer één van die everzwijnen, maar die zou ze herkennen en die maakte niet zo´n geluid. Wat er nu aan kwam maakte meer geluid en dus het moest wel een mens zijn. Want je zou misschien denken dat beren net zo veel geluid maakte, maar soms kon ze maar een paar passen van je verwijderd zijn. En vluchten kun je dan niet want je kunt niet sneller rennen dan een beer, je kunt je ook niet verdedigen voor een beer en je kunt niet hoger klimmen als een beer. Je kunt alleen maar hun gedrag bestuderen en meer niet. Ze keek strak in de richting waar het geluid vandaan kwam, en deed de pijl naar wat naar achteren zodat hij straks met volle vaart in de richting ging die ze wilde. Ze had nog nooit mis geschoten dus dat was dan geen probleem. Rustig wachtte ze af wat er ging gebeuren en wie er door de bosjes zou komen...