no place to hide

Onderwerp: no place to hide wo feb 27, 2013 1:29 am

Rose keek op. pijnlijk keek ze even rond. waar was ze? grote bomen verschenen in haar ooghoek. aawh, haar hoofd bonkte als een gek en snel voelde ze er even aan. bloed verscheen op haar hand. ze schrok, en wou weten wat hier was gebeurd! langzaam probeerde ze op te staan, en het begon door te dringen waar ze half in lag. een verpletterd vliegtuig lag verspreid over een wit strand. ohja, ze was op weg naar Texas, waar ze een dier zou gaan helpen. ze was een dieren specialist, en kon dieren helpen. hoe wist ze zelf ook niet precies, maar de aanrakingen en de blik wissen was meestal al genoeg. ze kon natuurlijk niet zeggen tegen het dier: je moet dit en dat doen en dan ben je beter. ze vermoedde dingen al snel, dat vertelde ze dan tegen de eigenaar en die moest er dan maar iets mee doen. het vliegtuig had een enorme omweg genomen, maar het was het eerste vliegtuig naar Texas. vermoeid keek ze even om zich heen. er lagen...nog meer mensen. snel stond ze op en probeerde naar hen toe te rennen. dat ging nog niet zo gemakkelijk, maar ze kon het proberen. een vrouw lag daar maar. rose ging liet zich op haar knieen vallen, en probeerde de vrouw wakker te maken. helaas lukte dat niet, maar ze ademde nog en er was nog een hartslag. ze zou straks wel wakker worden, net zo als het bij haar zelf was gebeurd. angstig kroop ze weg en liet zich zelf leunen tegen een stuk wrak. tranen kwamen op. ze zat hier tot nu toe, helemaal alleen, op een onbewoond eiland, en haar ouders plus vriendje zaten thuis op haar te wachtten. niet wetend dat ze elkaar waarschijnlijk nooit meer zouden terug zien.

tijdsprong

een paar krachtige benen bewogen het meisje voort. ze rende over de grond van het woud, gevolgd door een chimpanzee. het dier kraaide en loeide luid, waardoor Rose grijnsde. "kom snel." riep ze naar de aap achter haar. natuurlijk kon ze nog veel sneller, maar Sheila was gewoon lui. Sheila was de moeder, van haar kleine vriendje Monkey. ze vertrokken terug naar huis, na het zoeken van eten. zelf had ze een hand vol mango's en Sheila had haar armen vol met bananen. al snel kwam een reuzachtige boom in zicht, waar meerdere chimpanzee's in verspreid zaten. "etens tijd." riep ze hard. toen de apen het tweetal in viezier had gekregen renden ze allemaal joelend naar beneden. Rose en Sheila gooide het fruit op de zachte ondergrond. zelf hield ze een mango en een banaan vast. ze keek nog even naar de apen die aten, als of ze nooit wat aten, daarna vervolgde ze haar weg naar de stam van de boom, waar een beetje een rare touw ladder aan hing. met haar fruit onder haar armen klom ze behendig omhoog en zuchtte van verlichting toen ze in haar boom hut was aan gekomen. het leek echt een klein huis. ze had natuurlijk geen keuken en spullen enzo, maar er stond wel een soort van bed, en dat soort dingen. ze voelde zich hier best lekker. ze had gewoon haar spullen bij zich enzo, ze had haar koffer kunnen vinden en die had ze mee genomen. Rose had stiekem ook nog de overgebleven koffers mee genomen. ze wist dat het stelen was geweest, maar aan sommige dingen had ze een hele hoop. toen het fruit op de 'tafel' was gelegd keek ze om en zag Monkey staan. hij stak zijn apen vinger uit om haar armbandje aan te raken die ze om haar pols had. snel trok ze hem terug. dat was de enige echte herrinering aan thuis. ze had dan wel haar kleren, borstel en andere dingen, maar of dat echt herineringen waren? om het zilveren armbandje stond een naam gegraveerd. Justin, haar oude vriendje die nu onderhand wel dacht dat ze dood was.
geen zin in mango's en bananen. ze sloot de boom'huis' deur achter zich dicht en klom weer naar beneden. als de deur dicht was wisten de apen dat ze niet binnen mochten komen. handig. sluipend liep ze weg van de groep en streelde met haar handen wat bladeren die aan de zijkant van het pad groeide. het was een soort geheim pad waar ze Sheila nooit mee naar toe nam. even had ze gewandeld, maar struikelde toen zo over een ondergrondse boom wortel. bam, zo op haar buik.

open

Onderwerp: Re: no place to hide wo feb 27, 2013 11:11 am

Met een rustige tred baande ze een weg tussen het dichtbegroeide bos op zoek naar ook maar iets wat eetbaar was. Ze had al even geen voeding binnen gehad en dat begon ze nu toch wel te voelen. Als ze honger had voelde ze haar zelf slapper, alsof ze niets kon uitvoeren en ze wilde graag zo snel mogelijk van dat gevoel af. Met een boog om haar schouder en een koker van bamboe met daarin scherpgeslepen pijlen om haar nek was ze op jacht, op jacht naar alles wat dan ook maar eetbaar was. Ze duwde met een arm een dikke tak uit de weg zodat ze er door kon toen ze in de verte een jong hert zag staan. Ze at haar vingers al bijna op toen ze er aan dacht hoe zo’n mals hertenbilletje zou smaken. Voorzichtig en stilletjes sluipte ze wat dichterbij en haalde ze haar boog van haar schouder af, Met haar andere trok ze een pijl op de koker die ze met een beweging goed legde. Ze had de boog zelf gemaakt van een speciaal soort buigzaam hout, en een stuk zelfgemaakte touw. Het was een prima wapen tegen wilde dieren of andere vijanden die haar misschien wel eens ooit wilde aanvallen. Zelf was ze een pistool gewend aangezien ze vroeger bij de politie werkte, maar helaas was dat allemaal verleden tijd. Toen haar gedachtes allemaal weer op het hert gericht waren trok ze het touw een stuk naar achteren, kneep een oog dicht, richtte, zette nog een stap vooruit en.. Toen ze net los wilde laten stapte ze per ongeluk op een takte dat wat knarste. Het hert keek op en was dan ook snel verdwenen nadat hij Jennice had zien staan. Een diepe zucht slaakte haar lippen terwijl ze het takte een flinke schop gaf. Ze zag haar eten gewoon aan haar neus voorbij glippen door een of ander dom takje. Nogmaals zuchtte ze een keer diep en keek rond. Ze ging maar weer gewoon verder met haar zoektocht want als ze hier nou een halve dag ging treuren om een stom hert dan kreeg ze nooit wat te eten gevonden. Toen ze weer aanliep besloot ze maar om naar het gebied te lopen waar het meeste fruit te vinden was, daar had ze nog enige kans om een beest dood te maken die ook aan het genieten was van een stuk fruit en al zou dat niet lukken dat ze dan maar gewoon wat bananen moest plukken. Met een grijns op haar gezicht hing ze de boog weer om haar schouder en duwde de pijl terug in de koker, die had ze onderweg toch niet nodig. De laatste tijd was het zo stil in het bos, er gebeurde niets actiefs, ze kwam nooit iemand tegen en al zeker niemand van een andere stam waar ze ruzie mee kon maken. Het klonk misschien stom maar Jennice hield van ruzie maken, dan kon ze gewoon al haar frustraties eruit gooien, alles wat opgekropt zat kwam er dan gewoon uit. Toen de eerste fruit bomen inzicht waren pakte ze voor de zekerheid alvast haar pijl en boog zodat ze direct kon schieten. Terwijl ze steeds verder het fruit gebied in liep hield ze alles om haar heen goed in de gaten, haar oren stonden op scherp om ieder geluidje op te vangen en haar ogen zochten het gebied af naar ook maar iets levend. Toen ze voor haar voeten ineens een paar geplukte vruchten zag liggen liet ze haar boog zakken en keek even haar ze vandaan moesten komen. Toen ze rechtdoor keek zag ze nog meer vruchten liggen, het was net een weg van hans en grietje met de broodkruimels. Met nog steeds haar ogen en oren op scherp volgde ze het fruitspoor tot dat ze ergens uit kwam. Toen ze in de verte verschillende geluiden hoorde die van apen af leken te komen leek het haar slimmer om haar weg een beetje in de bosjes te vervolgen. Zo gezegd zo gedaan. Jennice was wat de bosjes in gekropen en hurkte wat zodat ze niet boven alles uit zou komen met haar lengte. Toen ze ineens voor haar een harde plof hoorde keek ze even op. Ze zag een meisje voor haar voeten op de grond liggen. Ze trok een wenkbrauw op en keek haar even schuin aan. ’Dus, jij eet gras?’ zei ze met een grijns terwijl ze een hand uitreikte naar het meisje om haar omhoog te helpen. Jennice had al gezien dat ze niet thuishoorde in een stam, dus dan kon ze het meisje makkelijk helpen. Al was het iemand van de Wolven of Otters geweest dan had Jennice ze natuurlijk laten liggen terwijl ze hen aan het uitlachen was. Ja Jennice was best gemeen en dat wist ze zelf ook, maar dat maakte haar niet uit. Ze vond het zelf prima zo.